لادن

من هنوز این پنجره ی کوچیک کامنتهای بلاگفا رو دوست دارم. + خدا رو چه دیدی شاید یه روز باز برگشتم بلاگفا لادن...

از تیرماه 93 تا الان هشت سال که نه؛ یه عمر گذشته. از روزی که اینجا رو ترک کردم هم. از اون روز که نوشتم دلم برای پنجره کوچیک بلاگفا تنگ میشه هم... اینجا رو پاک نکردم. مطمئن بودم دیگه نمی‌خوام اینجا بنویسم؛ اما هیچ‌وقت هم ازش کامل دل نبریدم. خونۀ اولمه و خوشحالم که هنوز هست و بهش دسترسی دارم. هر چند هیچ شبیه به گذشته‌ها نیست. اون حس باصفا رو بهم نمیده. اتاقاش بوی نم داره، لولای در و پنجره‌ها جیر جیر می‌کنه و راهروهاش پر از تار عنکبوت و موش و مارمولکه. زنده نیست دیگه، اما هنوز خونه ست.وای خدای من! چه شبای تلخ و کش‌داری که ناامیدانه وارد بخش مدیریت این وبلاگ نشدم! چه لحظه‌های عذاب‌آوری که منتظر باز شدن پنجره «آخرین نظرات» نبودم. باورم نمیشه از اون سیاهچاله لعنتی تونستم بیرون بیام. اونم زنده... قوی... امیدوار...امشب نباید اینجا می‌بودم. دلم هم برای توی بلاگفا نوشتن تنگ نشده بود. نمی‌دونم چی شد که پنجره «نوشته جدید» رو باز کردم. یعنی می‌دونما! داشتم دربارۀ یکی از کنوانسیون‌های محیط زیستی تحقیق می‌کردم. رسیدم به یه لینک توی بلاگفا. بعد یادم اومد خیلی وقته به اینجا سر نزدم. کلا هم که این وبلاگ رو نگه داشته بودم که وبلاگ‌های بلاگفایی‌ای که دنبال می‌کنم رو گم نکنم. بعد که باز کردم و تازه‌های وبلاگ دوستان رو دیدم دلم خواست روی این بخش هم کلیک کنم. بعدشم دیگه... انگشت‌هام طبق عادت شروع کردن به تایپ‌کردن. من هیچ‌وقت وبلاگ‌نویس نبودم. هیچ‌وقت هم تلاش اضافه‌ای براش نکردم. اما خیلی مدیونم به وبلاگ‌نویسی. من اینجا بزرگ شدم. چشمام به دنیا باز شد. زندگی رو یه جور دیگه دیدم و معنای متفاوتی از زیستن برداشت کردم. روزای سختیه این روزا. یه جنس سختی متفاوت. از اون ایام که آدم نمی‌دونه توی دلش چی می‌گ لادن...ادامه مطلب

اینجا فقط برای دوستان بلاگفاییه که گاهی براشون کامنت میذارم، جایی دیگه با همین آدرس هستم.

---

لادن...

چرا ما آدما اینقدر دلمون تنگ میشه؟ دلمون تنگ میشه برای روزای گذشته، برای طعم لواشک و بستنی و آبنبات چوبی های دوران بچگیمون، دلمون تنگ میشه برای بازیای وسط کوچه با یه عالمه دوست و همسایه ی قد و نیم قد، دلمون تنگ میشه واسه آدمایی که یه روز بودن و دیگه نیستن، واسه اولین های زندگیمون، اولین روز مدرسه یا اولین باری که به سینما رفتیم یا حتی اولین قلکی که شکستیم از توش کلی سکه و اسکناس مچاله شده بیرون آ لادن...ادامه مطلب

یه عادت (از نظر من ناپسند) داره شایع میشه، متاسفانه مخصوصا بین خانما، اونم بهم ریختن ساعت خواب شبانه ست باز بخوای دنبال علتش بگردی اولین متهمش این شبکه های اجتماعی و برنامه های ارتباطیه. اینه که تصمیم گرفتم اینجا نظرمو با یه فسقل اطلاعاتی که راجع بهش بدست آوردم بنویسم. واضحه که توجه به خواب کافی و در زمان مناسب خودش به اندازه ی تغذیه ی سالم در بهبود سطح کیفی زندگیامون موثره. توی سر ما آدما، پشت سر درست بین دو تا چشما، یه غده هست فکر میکنم اندازه ی یه عدس، به اسم هیپوفیز، شبا از این هیپوفیز هورمونی ترشح میشه به اسم "ملاتونین"، یعنی درست از لحظه ی غروب و ب لادن...ادامه مطلب

هی که بزرگ تر میشیم، چه دلخوشیامون کمتر میشه، بچه بودم فکر میکردم حالا چه اتفاق مهمی هست این روز تولد! حالا خوبه از اونام نبودیم که واسه مون تولد بگیرن و کیک و شمع و جیغ و هورا، از اون به ندرت کادو تولدای بچگیم که یادم میاد،سی دی کارتون تام و جری بود که تولد هشت سالگیم یا یادم نیست شاید نُه سالگی از بابام گرفتم، یه سالم یادمه یه منچ و مار پله جدید و خوشگل توی نوشت افزاری نزدیک مدرسه مون بود خیلی دوسش داشتم، روز تولدم مامانم پول داد رفتم خریدمش، یه خاله دارم خیلی تو کف این لوس بازیاست، تولد شش یا هفت سالگیم بهم نوار قصه ی سیندرلا داد. دیگه تو مدرسه و دانشگ لادن...ادامه مطلب

اینکه دیگران از تو چيزى را تصور کنند که نیستی، گرچه حق دارند اما آزار دهنده است.

 

لادن...

ظهر چهارشنبه، آخرین روز تیرماه 94، برای بار دوم عمه شدم... اولین بار هم که عمه شدم چهارشنبه بود. 

اردوی مشهد هم گذشت و قسمتم نشد...

لادن...

کاش میتونستم نسبت به آدم هایی که بهم اهمیت ندادن بی اهمیت باشم، کاش میشد برام مهم نباشه که دل اونایی که دلمو شکستن بشکنم... اینا اصلا خوب نیست میدونم، اما....

پ.ن: یه متن دیگه آماده کرده بودم پست بذارم، شاید بهتر بود اونو مینوشتم...تنبليم شد

لادن...

لادن...